Beschuit zonder muisjes

Ik post geen nieuwe berichten meer op deze blog, omdat ik denk dat mensen die deze blog bezoeken niet zitten te wachten op berichtjes over zwangerschap etc. Mocht je meer willen lezen hierover, dan verwijs ik je naar het boek Beschuit zonder Muisjes van Marije Vermaas of naar http://www.beschuitzondermuisjes.nl. Update: de website bij dit boek is helaas niet meer online.

Een vraag die ik nog steeds wel heb is hoe er in de kerk met dit thema wordt omgegaan. Wordt er op Moederdag aandacht besteed aan mensen met een (meer)kinderwens. Zijn er thema-avonden over dit onderwerp? In de kerk wordt het krijgen van kinderen vaak gezien als iets logisch, en als onderdeel van je bestemming. Ik hoop van harte dat dit thema bespreekbaar is bij jou in de kerk en dat er oog is voor jou/jullie!

Ik wens je/jullie Gods zegen en Zijn vrede toe!

Afscheid van de gelukscocon

Ik huil tranen met tuiten. Straks (over ongeveer 45 dagen)  is het zo ver. Dan ben ik niet meer zwanger en laat mijn lichaam maandelijks weer een eicel gaan. Ik wil niet dat dit stopt! Ik wil voor eeuwig zwanger en gelukkig zijn! Straks heb ik een kindje, maar zal het verlangen naar nóg een kindje niet weer net zo pijnlijk en onzeker zijn als het voor deze zwangerschap was? Was dit een eenmalig wonder? Zal het een volgende keer weer zo lang duren? En zijn dit de laatste keren dat ik een kindje in mijn buik voel trappelen? De laatste keren dat Johan mij uitlacht als ik onhandig van de bank probeer te komen? Ik wil in deze gelukscocon blijven. Ik huil met lange uithalen en snotter één meter wc-papier vol (waar zijn de zakdoekjes als je ze nodig hebt?). En zeg tegen mijn buik: Blijf echt nog maar even lekker zitten!

Verraad!

Binnen de gelederen van de onzichtbare club van kinderloze stellen loert altijd één groot gevaar: verraad! Je hebt een onuitgesproken verbondje met elkaar, maar ‘leden’ van deze club kunnen op elk moment tóch zwanger worden. Op dat moment sluit diegene zich plotseling aan bij die andere club, die van stellen die praten over zwangerschapskwaaltjes, thuisbevallen (of juist niet) en echo’s…en staan de leden van dat andere clubje weer nét iets meer alleen.

Op 7 mei pleegde ik ‘s ochtends verraad met een zwangerschapstest waarvan de houdbaarheidsdatum al een jaar verstreken was. 2,5 jaar geleden alvast ingekocht en al net zo lang nutteloos in de la.  Maar nu dan…zwanger!   

 

Wat een mooi gevoel! Ik had me al weer een week 100% ingesteld op die maandelijkse teleurstelling en dan ben je ineens zonder dat je het echt door hebt over tijd. Ook de volgende dag wordt je niet ongesteld en langzaam besef je: dat gaat ook niet meer gebeuren! De test zegt alleen nog maar wat je al weet.

 

We zijn heel blij!!! Toch denk ik diezelfde week stiekem ook gelijk al even: zal dit kindje ooit een broertje of zusje hebben?

Wil ik mijn vrije leventje wel opgeven voor één kind? Of was ik dan liever gewoon kinderloos om me te kunnen richten op een romantisch huwelijk, mooie carrièredromen en reizen?

Hoe blij ik ook ben met mijn zwangerschap, het plaatje van een gezinnetje met één kind matcht eigenlijk net zomin met mijn dromen als het plaatje van een kinderloos stel.

Gelukkig overheerst de blijdschap en weet ik, dat ik uiteindelijk als ik de wurm in mijn armen houd me hierover geen muizenissen meer zal maken.

 

God, bedankt voor dit wonder! En weest u alstublieft heel dicht bij de stellen bij wie het niet lukt!

 

Op zoek naar het e-mailadres van onze gynaecoloog kom ik op een forum verhalen tegen van anderen die bij hem in behandeling zijn. De één met de 4e IUI, de ander met de 11e… Ik moet huilen. Plotseling weet ik weer hoe het was. En ik huil voor die mensen en ook voor mezelf. Om die tijd waarin ik zelf zo vreselijk diep zat. Het was gewoon klote en daar mag je ook achteraf, als je zwanger en blij bent, best nog eens een potje om janken.

“Zouden ze misschien al…?”

Eén van de vervelende dingen van niet zwanger worden terwijl je wel die wens hebt vind ik het verbergen van die wens. Ik wil niet dat iedereen weet dat wij een kinderwens hebben. Dat vind ik nu namelijk nog vooral iets tussen Johan en mij. Eerst was het gaan voor die kinderwens een leuk geheimpje tussen ons, nu soms meer een verdriet. Maar áls ik al wil dat iemand van onze kinderwens weet, dan wil ik het hele verhaal erbij vertellen. Dus die grappige opmerking van iemand of die zogenaamd alwetende blik van de ander als je een glas wijn weigert…nee, daar zit ik niet op te wachten.

Overigens ben ik zelf zo iemand die dat soort signalen bij anderen altijd in z’n geheel mist en dus altijd compleet verrast wordt door de aankondiging dat er een kindje op komst is. De leukste manier van aankondigen die ik ooit heb meegemaakt was de manier van mijn zus en zwager. Zij kwamen bij ons verslag doen van hun vakantie in Spanje. Zij hielden een meelijwekkend verhaal over de foto’s die op de één of andere manier allemaal niet gelukt waren. Wij betuigden vol ernst ons medeleven over deze vervelende situatie. Stel je voor, geen één foto van je vakantie! Gelukkig bleek één foto het toch overleefd te hebben. In onze onnozelheid waren wij erg nieuwsgierig welke foto dit dan was, waarop zij triomfantelijk een echo-foto te voorschijn toverden. De andere foto’s waren uiteindelijk ook erg leuk!:)

Het nieuwe hip

Als je niet zwanger wordt verandert dit het perspectief op je eigen leven geleidelijk. Fulltime werken wordt plotseling weer aantrekkelijker en die grote onverzadigbare vijfdeurs auto moet maar eens weg. Afgelopen week zeiden Johan en ik tegen elkaar: zullen we goedkoper en kleiner gaan wonen? Zo’n oerknus appartementje misschien? Lekker hoog, zodat je een mooi uitzicht hebt. Wat nou, muizenissen over kinderwagens die uit een kelderbox gehaald moeten worden? Who cares?! En geen kinderen die, bespied door gerimpelde vrouwtjes van achter hun geraniums in een door katten volgescheten zandbak moeten spelen… Praktisch is dus uit en avontuurlijk is het nieuwe hip! Lekker afwijken van de norm en doen waar je zin in hebt. Op zaterdagavond onder het genot van olijven en bitterballen een boek lezen in ons favoriete cafeetje waar de muziek nét iets te alternatief is en nét iets te hard staat. Voorlopig zijn we nog wel even verwijderd van het ideaalbeeld van keurig Vinex-gezinnetje, dus let’s live a little!

‘Hét’ vertellen

“We moeten jullie iets vertellen…” Ik zie gezichten die zich in blijde afwachting naar ons toekeren. Snel probeer ik het recht te zetten. “Nee, het is niet wat jullie denken. Juist niet! We wilden juist even zeggen dat het bij ons allemaal niet zo snel gaat”.

Afgelopen week hebben we het aan mijn schoonouders verteld. Nu mijn schoonzus zwanger is leek het ons goed om het hen te vertellen. Zo hoeven we niet zo het gevoel te hebben altijd met ‘maskers op’ te moeten reageren op nieuwtjes over de zwangerschap of de geboorte.

Een paar weken geleden heb ik het ook aan mijn leidinggevende verteld tijdens een evaluatiegesprek. Na een enorme emo-dip eind januari ben ik een tijd zo moe geweest! Lesgeven aan pubers is helaas niet het type baan waarbij je even in een hoekje kunt gaan zitten kniezen. Ik zag dan ook telkens vreselijk op tegen mijn werk. De vrolijke energieke docent uithangen terwijl je je zo uitgeput voelt lukt niet altijd even goed. Gelukkig reageerde mijn leidinggevende erg begripvol! Hij stelde het juist op prijs, dat ik eerlijk was. En zeg nou zelf, welke leidinggevende is nou niet blij met een werkneemster die er niet elke anderhalf jaar een spruit uitpoept?;)

Ik heb wel gemerkt dat een gesprek zelden automatisch op het onderwerp komt. Vaak moeten wij het thema uit het niets zelf aansnijden en dat is altijd weer even gek. Het blijft vreemd om er plompverloren over te beginnen op een gezellig avondje met familie of vrienden. Mensen kijken je echt in totale verwarring aan als je plotseling zo serieus bent en loopt te hakkelen. Dan voel je je een alien van een andere planeet en breekt het koude zweet je uit. Ik merk echter ook, dat mensen daarna altijd positief reageren en blij zijn dat je het hebt verteld! Ik merk bij mezelf altijd opluchting, omdat je niet meer aan verwachtingen van anderen hoeft te voldoen en je ‘met ons gaat het goed-masker’ af kunt zetten. Ik geloof echt, dat als wij ons kwetsbaar opstellen door onze maskers af te zetten dit de weg vrijmaakt voor onze familie en vrienden om hetzelfde te doen!

Soep-vasten

We zijn een week aan het “soep-vasten”. Door te vasten willen we onze overgave aan God tot uitdrukking brengen en hier extra bij stilstaan. Juist ook in ons verlangen naar een kind. We eten de hele week ’s avonds soep en voor de rest alleen brood, fruit en bouillon. Kippensoep, tomatensoep, uiensoep, tomatensoep… Johan heeft vandaag gezondigd met een plak ontbijtkoek. Ik gisteren met chips toen we bij iemand op bezoek waren. Onze schoonfamilie keek ons zondag een beetje meelijwekkend aan toen we de koek afsloegen. Ze dachten dat we per ongeluk te vroeg begonnen waren met de 40-dagen-vastentijd voor Pasen. Johan is ook echt een beetje zielig. Hij oreert deze week regelmatig over de heerlijkheid van een broodje hamburger van de Mac. Later hoor ik hem dan weer iets mompelen over vanillemilkshakes. De plek die het vasten ons oplevert in de keukenkastjes is mooi meegenomen. De afgelopen tijd had de supermarkt voortdurend soep in de aanbieding, wat mij ertoe verleidde om telkens weer een paar blikken te bunkeren. Die voorraad slankt nu weer af, al staan er nog steeds genoeg blikken om het een tijdje uit te kunnen zingen. Als er nu een atoombom zou vallen of een beurskrach zou plaatsvinden zouden wij het nog prima een paar weken vol kunnen houden. Hoezo overgave?

De last van de hele wereld

Soms laat ik even de last van de hele wereld op mijn schouders rusten. Althans, dat probéér ik! De last van de postbode die door de bittere kou brieven moet bezorgen in té kleine brievenbussen met té hardnekkige tochtweerders (guilty!), de last van de buschauffeur die, zittend in zijn bus met gecondenseerde ruitjes, om de 30 seconden moet stoppen bij een halte (hoe irritant!), de last van zo’n dweil-mevrouwtje in een overvolle hal (ik ben van het type dat dan omzichtig op haar tenen gaat lopen).

Soms zou ik willen dat mensen de last van wannabee-zwangeren wat meer op hun schouders lieten rusten. Dat mensen hun geluk bij dat plusje op die zwangerschapstest even lieten overschaduwen door het besef van mensen bij wie er een minnetje staat. Dat mensen hun geluk bij het zien van het eerste stapje (“en al zo vroeg!”) even lieten dempen door het besef van mensen voor wie ‘zwemmers’ nog even belangrijker zijn dan ‘stappers’. Kortom, dat mensen minder genoten van hun geluk vanwege de afwezigheid van dat geluk bij anderen.

Maar dat zou betekenen, dat ik zelf:

• minder mag genieten van het getrouwde leven met Johan  (i.v.m. de singles)
• minder happy moet zijn met mijn eigen lichaam (i.v.m. mensen met een misvormd lichaam)
• niet zo’n happy-family-kerst moet doorbrengen bij mijn familie  (i.v.m. de mensen zonder familie)
• veel bewuster bezig moet zijn met het feit dat ik kan lopen (i.v.m. de mensen in een rolstoel)
• veel bewuster moet genieten van ademhalen en leven (i.v.m. de mensen met taaislijmziekte)
• minder mag genieten van mijn konijnen (i.v.m. de mensen met een konijnenwens doch een konijnenallergie – die bestaan ook ongetwijfeld) etc…

Ik ben een ras-idealist, maar hoe graag ik het soms ook zou willen…ik kan niet de last van de hele wereld op mijn schouders laten rusten. Zelfs als ik het zou proberen zou ik steeds lasten vergeten en bovendien zou ik doodongelukkig worden van alle lasten die ik tegelijk zou proberen te dragen. Elke keer dat ik blij ben zou ik me schuldig moeten voelen. De enige oplossing is om de lasten van de hele wereld te brengen bij Degene die ze wel kan dragen en er ook iets aan kan doen. Ik denk dat ik andere mensen hun geluk dus maar gewoon moet gunnen, zelf ook gewoon moet genieten van de leuke dingen in mijn eigen leven en mijn lasten (en de lasten die ik zie bij anderen) bij Jezus moet brengen.

Elkaar lief aankijken

Onze arts noemt het ‘elkaar lief aankijken’…en weet precies wanneer WIJ dat moeten doen! Dat kan behoorlijk killing zijn voor de romantiek natuurlijk. Tenzij je afspreekt er dan ook maar gewoon voor te gaan. Toen wij wisten dat we elkaar soms echt ontzettend gepland ‘lief moesten aankijken’ (dat was zeker in de tijd van de beginonderzoeken soms van belang) heeft Johan heel lief als verrassing de slaapkamer helemaal opgeknapt als teken van ‘daar ga ik voor’: in één dag heeft hij de muur en kozijnen in warme kleuren geverfd, luxaflex opgehangen (niet geheel onbelangrijk!:-)), het bed verplaatst, een bak vol waxinelichtjes neergezet…het werd een echte knusse slaapkamer! We hebben toen ook afgesproken niet onze hele dag van ’s ochtends tot ’s avonds laat vol te plannen met energierovende dingen. Ik maak me geen illusies. Als er kinderen komen (tsja, als…) die ons overdag van onze energie ontdoen en ’s nachts gaan lopen spoken dan worden deze tijdelijke maatregelen plotseling van levensbelang. Wie weet kijken we dan zelfs wel met een vleugje melancholie terug naar deze tijd.

De zon schijnt, de lucht is blauw…

…en ik houd van jou! Kortom, de tijd van nieuwe kansen en mogelijkheden is weer aangebroken. En wow, mogen we dus echt deze maand weer zo vaak de liefde bedrijven…dat is toch geen straf? Okee, die laatste keer in de reeks valt soms wat tegen, maar wat zou dat? Zullen we deze maand niet gewoon weer eens net als in het begin genieten van de spanning die zwanger proberen te worden met zich meebrengt? Dood aan de depressiviteit! Lang leve de romantiek! Wij hebben gewoon wat langer de leuke dingen van zwanger willen worden (de romantiek, de seks, het fantaseren over de toekomst – in willekeurige volgorde) en nog niet de niet-leuke dingen die erop volgen (ochtendmisselijkheid, zorgen, gebroken nachten etc.). Why not enjoy it?:D

Kwarktaart

Johan zegt dat hij een blog gaat schrijven over mijn kwarktaart. Ik loop te leuren met de taart die eerder yoghurt is (zie blog: Tranenthee) en hij heeft inmiddels de moed opgebracht om nee te zeggen tegen deze onweerstaanbare heerlijkheid. Nu ben ik dus ook als huisvrouw nog mislukt!;)

Argh…zo burgerlijk!

Burgerlijk

Studie…werk…huis…kind…de ideale planning! In mijn omgeving kan ik vaak de klok er op gelijk zetten. Als een stel werkt en er is een huisje gevonden dan volgt er meestal vrij snel een baby. Vreselijk, hoe burgerlijk kun je zijn?!:-)

Wij proberen anti-burgerlijk te zijn. We hebben gele banken en een felroze muur, we hebben geen vaste helft in het bed en ons aanrecht wordt vaak ontsierd door een halfbeschimmelde pan. Natuurlijk zijn we stiekem net zo burgerlijk als iedereen, maar we doen ons best om uit te stralen dat we het niet zijn. Ik wilde dus vooral ook NIET het burgelijke traject volgen. Dat je klaar bent met studeren en in een huisje met vier slaapkamers woont en dat mensen af en toe stiekem naar je buik beginnen te kijken en checken of je nog wel wijn drinkt…

Exit studie

Toen wij besloten om te stoppen met anticonceptie studeerde ik nog. Niet echt handig dus, want zwanger worden betekende wel exit studie. Toch besloten we dat we open stonden voor kinderen. Ten diepste denk ik dat ik gewoon niks had met bovenstaand plaatje. Een kind die in je planning past…? Brrr! Waar is de romantiek van de spontaniteit?:-) De andere kant was dat we zo ook aan God wilden laten zien dat we in afhankelijkheid van Hem wilden leven en open wilden staan voor Zijn plan met ons. Geen uitgestippeld plannetje á la studie, werk, huis, kind, maar in plaats daarvan God aan het roer laten. We hebben het aan het begin dus bewust in Zijn handen gelegd.

Toch de ideale planning?

Als ik nu terugkijk lijkt het wel alsof God de ideale planning volgt. Ik heb mijn studie af kunnen ronden en werkervaring op kunnen doen, we gingen afgelopen jaar een echt team vormen, we konden de financiën een beetje op orde brengen na vier jaar studeren zonder stufi en we konden nog reizen…Als we dan aan het begin hebben gezegd: “God, Uw planning en we stoppen niet met anticonceptie, omdat het allemaal direct moet…” waarom dan niet rustig en in vertrouwen wachten?

Overgave

In antwoord op deze vraag kan ik wel 10 redenen geven waarom niet, maar ik denk dat ik wel wat vaker terug mag gaan naar de overgave uit het begin. We hebben tegen God gezegd dat Hij het moment mag bepalen. Dan mogen we dat ook nu weer aan Hem overlaten.  Tegelijkertijd is Hij erbij als we er wel nu soms al heel erg naar verlangen en het (nog) niet zo is. Vanochtend hoorde ik op de radio een liedje: “Mijn vrede geef ik u. Wees dan niet bezorgd” (Opwekking 385). Ik zet de link hieronder. Het liedje is echt té oud (cassettebandjes-kwaliteit zeg maar), maar de tekst is heel mooi!

Tranenthee

Na deze week van zowel mijn zus als van mijn schoonzus te hebben gehoord dat ze zwanger zijn terwijl ik zelf weer een eicel richting het riool zag gaan was ik emotioneel behoorlijk wrakkig. Oftewel niet slapen en heel de dag om niks in tranen. Gisterochtend probeerde ik de restjes van mijzelf weer bij elkaar te grabbelen door een taart te gaan bakken. Op de terugweg van de supermarkt kwam ik een stel uit onze gemeente tegen. Of ik hun nieuwtje al wist…? De kwarktaart werd uiteindelijk kwarkyoghurt met wat flubbertjes bodem erdoor. Johan werkt moedig af en toe een stuk naar binnen. Gisteren had ik ook afgesproken met mijn moeder in de sportschool en het leek mij goed om ondanks mijn totale uitputting wel te gaan sporten. Ze zeggen altijd dat je bij depressie goed moet eten en bewegen, en aangezien ik mij behoorlijk depressief voel deze week leek het mij wijs deze raad op te volgen. Maar aangekomen in de sportschool bleven de tranen maar komen. Mijn moeder liet me in een hoekje van de sportschool eerst lekker uithuilen (wat er voor de andere bezoekers heel erg vreemd uit moet hebben gezien!), bad voor me en stelde toen voor om de sportschool te laten voor wat hij was en lekker samen “tranenthee” te gaan drinken bij de V&D en de stad in te gaan. Zo gezegd zo gedaan. We hebben heerlijk de hele dag in de stad doorgebracht, hebben daar lekker gegeten (arme mannen van ons, die moesten zichzelf even redden) en we hebben hele leuke kleren gekocht.

Four weddings and a funeral

Van de week belde Johans zus met de mededeling dat ze zwanger was van nummer twee. “Ja, we hadden ook niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar ja…hi hi”. Ik hoorde Johan in de gang aan de telefoon en toen hij de kamer binnenkwam en me alleen maar serieus aankeek wist ik het al. Je bent blij voor iemand, maar tegelijkertijd voel je je verdrietig. Ik heb gevraagd wie het was en ben daarna gewoon verder gegaan met mijn werk. Door het berichtje verder te negeren en het er niet gelijk verder over te hebben (dat komt later nog wel) beschermen we even ons eigen leventje, onze cocon waarin we genoeg hebben aan onszelf. En in die cocon hebben we aan één blik genoeg en hoeven we niet te doen alsof. Dit worden berichten van het type ‘four weddings and a funeral‘ (die film met een geweldige Hugh Grant)…jij bent altijd degene die aan de zijlijn staat bij anderen. Je doet je mooie jurk aan, plakt je lach op je gezicht en hop, daar gaan we weer! Van binnen voelt het helemaal niet blij. Wij gaan juist komend jaar een intensief proces in van medische onderzoeken. Dat wordt dus extra intensief met een zwangere (schoon)zus in de buurt. Misschien toch maar vertellen aan hen waar wij mee bezig zijn en hoe wij er dus instaan? Tot nu toe weten alleen mijn ouders en mijn zus en zwager het. Ik denk dat we het de familie van Johan nu ook moeten vertellen, want de schijn ophouden dat we het allemaal alleen maar geweldig vinden wordt emotioneel zo wel heel erg zwaar.

Gisteren belde mijn eigen zus om bij te kletsen en ook zij had nieuws…zwanger van de tweede. Gelukkig weet zij dus, dat we graag kinderen willen en daar al lang op wachten. We kunnen daar met haar en haar man altijd goed over praten. Nu dus ook. En ik kon, nadat ik haar gefeliciteerd had, ook gewoon een potje janken aan de telefoon. Ze heeft het ons speciaal verteld voordat ze het aan iedereen vertelde. Ze wilden er zelfs speciaal voor langskomen om het ons te vertellen terwijl ze echt een eind bij ons vandaan wonen. Helaas konden wij niet, vandaar dat ze in plaats daarvan dus belde. Zulke attente gebaren doen ons echt goed. Waar je je normaalgesproken best buitengesloten kunt voelen door zo’n bericht voelde ik hierdoor dat wij er op onze eigen manier, met de verdrietige gevoelens die we hebben, ook deel van uitmaken.

Een jaar verder

Januari 2012, Johans verjaardag. Dat zijn voor mij toch een soort mijlpaalmomentjes, net als oud & nieuw of de zomervakantie. Je denkt toch stiekem: wat zou het leuk zijn als ik zwanger ben op het moment dat hij zijn nieuwe levensjaar ingaat. Maar niet dus. De leuke kant was natuurlijk dat ik nu een leuk verrassingsnachtje in een hotel kon boeken zonder me druk te hoeven maken over een kind (waar laat je het?). De zomervakantie is ook zo’n mijlpaal-moment. We hadden eind 2010 toch niet gedacht dat we twee en een half jaar later weer met z’n tweetjes op vakantie zouden gaan. We dachten dat ik dan misschien wel met een dikke buik thuis zou moeten blijven of met een uk in een kinderwagen onder een parasol zou zitten. Lekker zwangerschapsverlof in de zomer…:) Maar nee, het wordt waarschijnlijk weer een romantische vakantie for two. Ook niet verkeerd, maar toch…

Lieve jij…

Weer ongesteld. Daar sta je dan en zegt: “Lieve jij, daar ga je… Je hebt het geprobeerd, maar het is je niet gelukt om bij ons te blijven. Doei.” Ook al is het niet eens een kindje geworden, toch was de helft ervan al aanwezig en het klinkt gek, maar zelfs dáár kun je al een beetje van houden.

Geweldige seks = snel zwanger! [terugblik]

Voorjaar 2011: Na een half jaar nog niet zwanger. Nog niks ernstigs, maar we hadden er ondanks onze schijnbare nuchterheid toch stiekem wel een beetje op gerekend dat we al zwanger zouden zijn. We hebben toch een hartstikke goed seksleven? Sinds we gestopt zijn met anticonceptie zelfs beter dan ever. Ergens leeft bij ons het idee dat hoe beter de seks is hoe sneller je zwanger raakt. Als stellen laten doorschemeren dat het zwanger worden sneller ging dan gedacht dan heeft dat voor mij altijd een zweem over zich van gepassioneerde seks met zaadcellen die met een twee keer zo grote snelheid als normaal heftig op hun doel afstormen…zoiets… Het zegt iets over je mannelijkheid en vrouwelijkheid. Heeft zwanger worden dus niet alles te maken met een goed seksleven? We  bedrijven de liefde niet met een agenda in de hand. We verzetten ons tegen het burgerlijke idee van geplande seks en hopen dat er een zwangerschap ontstaat uit spontane seks, het liefst uit zo’n fantastische vrijpartij waarop je tijden later nog terugkijkt met zo’n alwetende glimlach naar elkaar. En dan inderdaad ‘per ongeluk’ laten vallen hoe snel je zwanger werd en dat het vooral niet uit geplande agendaseks voortkwam. Nu beginnen we het idee toe te laten, dat we er toch misschien op z’n minst in ons achterhoofd een agenda op na moeten gaan houden.

In de bus [terugblik]

Najaar 2010: En dan zit ik, kort nadat we hebben besloten te stoppen met anti-conceptie, in de bus richting universiteit met mijn big secret…ik ben misschien wel zwanger. Ik speel met die gedachte en lach stilletjes in mezelf. Stel je voor…! Hoewel ik mezelf had beloofd dat ik heel nuchter zou blijven en me niet zou laten meeslepen door dit zwanger-of-niet-gedoe (we hebben bewust nog eventjes niet opgezocht hoe het precies zit met ovulatie etc.) kan ik het niet helpen dat ik onder de douche even kijk of mijn buik misschien niet toch wat dikker is. En voelde ik daar nou net iets vreemds in mijn buik? Ik kom inderdaad aan en ik ben een paar keer over tijd. Mijn lichaam neemt me in de maling en het is moeilijk om er niet mee bezig te zijn. En ook Johan verraadt zichzelf. Als ik een keertje voorstel om uit eten te gaan zie ik de vraag in Johans ogen. “Nee, niet omdat ik je iets moet vertellen, maar gewoon omdat uit eten gaan lekker en gezellig is!”

Aanbieding

Wat doe je als je elk moment zwanger kunt worden, maar er is een bulk-aanbieding voor tampons bij de drogist? Wat een heerlijk opwindende keuze was dat nadat we net besloten hadden te stoppen met anti-conceptie! Ik sta te twijfelen bij het schap. Als ik een steekje in mijn buik voel besluit ik deze unieke aanbieding aan mijn neus voorbij te laten gaan. Nu, ruim twee jaar later en een hoop doosjes verder komt deze aanbieding weer langs en sla ik gelijk een voorraadje in.

Een nieuw huisje [terugblik]

Najaar 2010: Zodra we het kamertje op de bovenverdieping van het huis wat we bezichtigen binnengaan weet ik: dit zou wel eens een babykamer kunnen worden. We hebben het er weliswaar nog niet over gehad wanneer we kinderen zouden willen, maar een eigen huisje met meer dan één slaapkamer is een belangrijke stap ik de goede richting. Stiekem zie ik het al een beetje voor me. Voor mij is een huis met genoeg kamers misschien wel de belangrijkste voorwaarde. Voor Johan is dat een vast inkomen. We nemen het huisje en een half jaar later heeft Johan een vaste baan. De woonkamer schreeuwt gewoon om een box met een schattige kleine baby erin. Het voelt leeg. Waarom wachten tot ik mijn tweede studie heb afgerond? Dat voelt alsof ik nu al mijn carrière voor de kinderen laat gaan. Bovendien: geven we God nog wel een kans om het op Zijn tijd te geven of plannen we zelf ons hele leven? Op een blauwe dinsdagmiddag zeg ik dus tegen Johan. “Ik wil een kind.” We praten er even over en dan hebben we zonder het met zoveel woorden te zeggen besloten dat we stoppen met hormonale anticonceptie zodat mijn lichaam vast kan ontwennen en we er klaar voor zijn. Het mag ook nog eventjes duren, maar een kindje is wel welkom.