Van de week belde Johans zus met de mededeling dat ze zwanger was van nummer twee. “Ja, we hadden ook niet verwacht dat het zo snel zou gaan, maar ja…hi hi”. Ik hoorde Johan in de gang aan de telefoon en toen hij de kamer binnenkwam en me alleen maar serieus aankeek wist ik het al. Je bent blij voor iemand, maar tegelijkertijd voel je je verdrietig. Ik heb gevraagd wie het was en ben daarna gewoon verder gegaan met mijn werk. Door het berichtje verder te negeren en het er niet gelijk verder over te hebben (dat komt later nog wel) beschermen we even ons eigen leventje, onze cocon waarin we genoeg hebben aan onszelf. En in die cocon hebben we aan één blik genoeg en hoeven we niet te doen alsof. Dit worden berichten van het type ‘four weddings and a funeral‘ (die film met een geweldige Hugh Grant)…jij bent altijd degene die aan de zijlijn staat bij anderen. Je doet je mooie jurk aan, plakt je lach op je gezicht en hop, daar gaan we weer! Van binnen voelt het helemaal niet blij. Wij gaan juist komend jaar een intensief proces in van medische onderzoeken. Dat wordt dus extra intensief met een zwangere (schoon)zus in de buurt. Misschien toch maar vertellen aan hen waar wij mee bezig zijn en hoe wij er dus instaan? Tot nu toe weten alleen mijn ouders en mijn zus en zwager het. Ik denk dat we het de familie van Johan nu ook moeten vertellen, want de schijn ophouden dat we het allemaal alleen maar geweldig vinden wordt emotioneel zo wel heel erg zwaar.
Gisteren belde mijn eigen zus om bij te kletsen en ook zij had nieuws…zwanger van de tweede. Gelukkig weet zij dus, dat we graag kinderen willen en daar al lang op wachten. We kunnen daar met haar en haar man altijd goed over praten. Nu dus ook. En ik kon, nadat ik haar gefeliciteerd had, ook gewoon een potje janken aan de telefoon. Ze heeft het ons speciaal verteld voordat ze het aan iedereen vertelde. Ze wilden er zelfs speciaal voor langskomen om het ons te vertellen terwijl ze echt een eind bij ons vandaan wonen. Helaas konden wij niet, vandaar dat ze in plaats daarvan dus belde. Zulke attente gebaren doen ons echt goed. Waar je je normaalgesproken best buitengesloten kunt voelen door zo’n bericht voelde ik hierdoor dat wij er op onze eigen manier, met de verdrietige gevoelens die we hebben, ook deel van uitmaken.
Nul weken 
Reageer!