Argh…zo burgerlijk!

Burgerlijk

Studie…werk…huis…kind…de ideale planning! In mijn omgeving kan ik vaak de klok er op gelijk zetten. Als een stel werkt en er is een huisje gevonden dan volgt er meestal vrij snel een baby. Vreselijk, hoe burgerlijk kun je zijn?!:-)

Wij proberen anti-burgerlijk te zijn. We hebben gele banken en een felroze muur, we hebben geen vaste helft in het bed en ons aanrecht wordt vaak ontsierd door een halfbeschimmelde pan. Natuurlijk zijn we stiekem net zo burgerlijk als iedereen, maar we doen ons best om uit te stralen dat we het niet zijn. Ik wilde dus vooral ook NIET het burgelijke traject volgen. Dat je klaar bent met studeren en in een huisje met vier slaapkamers woont en dat mensen af en toe stiekem naar je buik beginnen te kijken en checken of je nog wel wijn drinkt…

Exit studie

Toen wij besloten om te stoppen met anticonceptie studeerde ik nog. Niet echt handig dus, want zwanger worden betekende wel exit studie. Toch besloten we dat we open stonden voor kinderen. Ten diepste denk ik dat ik gewoon niks had met bovenstaand plaatje. Een kind die in je planning past…? Brrr! Waar is de romantiek van de spontaniteit?:-) De andere kant was dat we zo ook aan God wilden laten zien dat we in afhankelijkheid van Hem wilden leven en open wilden staan voor Zijn plan met ons. Geen uitgestippeld plannetje á la studie, werk, huis, kind, maar in plaats daarvan God aan het roer laten. We hebben het aan het begin dus bewust in Zijn handen gelegd.

Toch de ideale planning?

Als ik nu terugkijk lijkt het wel alsof God de ideale planning volgt. Ik heb mijn studie af kunnen ronden en werkervaring op kunnen doen, we gingen afgelopen jaar een echt team vormen, we konden de financiën een beetje op orde brengen na vier jaar studeren zonder stufi en we konden nog reizen…Als we dan aan het begin hebben gezegd: “God, Uw planning en we stoppen niet met anticonceptie, omdat het allemaal direct moet…” waarom dan niet rustig en in vertrouwen wachten?

Overgave

In antwoord op deze vraag kan ik wel 10 redenen geven waarom niet, maar ik denk dat ik wel wat vaker terug mag gaan naar de overgave uit het begin. We hebben tegen God gezegd dat Hij het moment mag bepalen. Dan mogen we dat ook nu weer aan Hem overlaten.  Tegelijkertijd is Hij erbij als we er wel nu soms al heel erg naar verlangen en het (nog) niet zo is. Vanochtend hoorde ik op de radio een liedje: “Mijn vrede geef ik u. Wees dan niet bezorgd” (Opwekking 385). Ik zet de link hieronder. Het liedje is echt té oud (cassettebandjes-kwaliteit zeg maar), maar de tekst is heel mooi!